رهایی...
آزادی مطلق...
بی وسروسامانی...
از این واژه ها لذت نمی برم
مرا تبدیل می کنند به برگی بی وزن که جدا از شاخه میان آسمان وزمین معلق است.
از بلاتکلیفی بیزارم.
می خواهم در مسیری معین حرکت کنم که انتهایش مثل روز روشن باشد...
انتهایی که امروز بتوانم چگونگی اش را طراحی کنم،
با دستان خودم.
در چنین فضایی است که می نشینم پای تدبر سوره انشقاق
اطرافم سرشار است از مسئولیتهای کوچک وبزرگ.
مسئولیتهایی که گاهی بعضی هاشان کمر شکن است
گاهی ترجیح می دهم شانه ام را کنار بکشم تا سنگینی اش را احساس نکنم...
اما بعضی مسئولیتها را نمی توان فراموش کرد...
می شوند کابوس زندگی ات
زندگی گاهی اوقات سخت می شود..سخت تر از جان کندن
اما در این میان،آنچه دلت را گرم می کند ،حمایت شدید خدا از توست..
که ثابت می کندتورا رها نکرده است..
صدایی در گوشت زمزمه می کند:نگاهی به امروز ودیروز زندگی ات بیفکن
کدام را بهتر یافتی؟
ومن به نجوا می گویم: امروزم را
وصدا دوباره در جانم طنین می اندازد:
ما ودَّعَکَ ربُّکَ وما قلَلی ....وللاخِرَةَ خیرلَکَ مِنَ الاولی
همو که امروز تو را بهتر از گذشته قرار داده است ،فردا نیز کنار توست...
برگرفته از سوره ضحی
