سرای سختی ها
تا جایی که بخاطر دارم دویده ام برای رسیدن ب لحظه ای آرامش وراحتی که در ورای آن سختی وگرفتاری رخ نمایی نکند.
اما هر آسایشی را که تجربه کرده ام در دلش ناملایماتی پنهان بوده.
ناملایماتی که مثل زنگ بیدار باشی تذکر می دهد : این آنچه که می خواستی نبود
ودوباره تلاش من برای چشیدن آسایشی خالص..
تجربه
تجربه
تجربه
زندگی ام لبریز شده از تجربه زیبایی هایی که دلش پر بوده از سختی ها.
واین تجربه مرا اینگونه به باور رسانده که دنیا محل آسایش ناب وخالص نیست...
پای تدبر سوره بلد که می نشینم تصاویرگذشته از ذهنم عبور می کنند به سرعت باد...
چقدر این ایه را بارها تجربه کرده ام
چقدر برایم آشناست...
«لقد خلقنا الانسان فی کبد»
انسان بگونه ای خلق شده که دائما در سختی باشد.
که اگر این سختی ها نبود کسی را یارای دل کندن از دنیا نبود.
تا می خواهم به موقعیتی دل خوش کنم ،سختی ها خودشان را نشان می دهند تا من بخود آیم...
دنیا محل آسوده شدن نیست..
اینجا دائما باید در حال مبارزه بود...
اینجا دنیاست
سرای سختی ها
